Syriusz jest gwiazdą podwójna, składającą się z Syriusza A i B
Położenie
Syriusz A i Syriusz B leżą w Gwiazdozbiorze Wielkiego Psa odległego o 8,6 lat świetlnych.
Składniki układu
Syriusz A
Syriusz A gwiazdą typu widmowego A. Jest najjaśniejszą gwiazdą na niebie (nie licząc Słońca). Syriusz A razem z Syriuszem B stanowi gwiazdę podwójną. Syriusza B nie widać z Ziemi gołym okiem, gdyż jest on białym karłem wielkości Ziemi, a Syriusz A jest prawie dwukrotnie większy od Słońca. Jego typ widmowy to A1V
Syriusz B
Wizja artystyczna Syriusza B i Planety podobnej do Ziemi.
Syriusz B to Biały karzeł towarzyszącym Syriuszowi A w Gwiazdozbiórze Wielkiego Psa. Jego typ widmowy to DA2
Ewolucja
Syriusz B w przeszłości był większy niż Syriusz A. Jego typ widmowy to był B4V. Jego masa wtedy była 6 Ms. Świadczy o tym to, że duże gwiazdy spalają wodór szybciej niż mniejsze. Prawdopodobnie 100-150 mln lat temu Syriusz B był czerwonym olbrzymem, potem odrzucił zewnętrzne warstwy, a obecnie jest białym karłem.
Syriusz C?
Obserwacje układu prowadzone od 1894 roku wykazują zaburzenia orbit Syriusza, co niektórzy astronomowie tłumaczą istnieniem trzeciej gwiazdy układu. Poszukiwanie trzeciej gwiazdy w układzie przy pomocy teleskopu Hubble’a zakończyło się niepowodzeniem, chociaż potwierdziło różnice pomiędzy przewidywanymi i zaobserwowanymi orbitami Syriusza A i B.
Syriuszowi towarzyszy na niebie kilka gwiazd, będących optycznymi kompanami odległymi o 31,6–188,3 sekundy kątowej, o obserwowanej wielkości 12,6–14,5m. Nie dowiedziono jednak, aby którakolwiek z nich była fizycznie związana z układem.
Kolor Syriusza A
Niektórzy starożytni astronomowie opisują kolor Syriusza jako czerwony, choć obecnie jest on obserwowany jako biała gwiazda. Istnieje wiele różnych wytłumaczeń tego faktu. Wielu starożytnych astronomów uważało kolor Syriusza za biały lub biało-błękitny, co zgadza się ze współczesnymi obserwacjami. Prawdopodobnym wytłumaczeniem czerwonego koloru Syriusza jest wpływ atmosfery ziemskiej na obserwacje dokonywane nisko nad horyzontem.
Charakterystyka obserwacyjna
Syriusza gołym okiem widać niemal z całej kuli ziemskiej (poza szerokościami geograficznymi położonymi na północ od równoleżnika 73,284°N, w Arktyce) i na półkuli północnej stanowi on jeden z wierzchołków trójkąta zimowego. W sprzyjających warunkach można go zaobserwować gołym okiem nawet w ciągu dnia.
Ruch własny
Syriusz jest najjaśniejszą gwiazdą na nocnym niebie nie dlatego, że jest niezwykle jasny (jest jaśniejszy niż Słońce, ale wiele gwiazd ma znacznie wyższą jasność absolutną), lecz dlatego, że znajduje się tak blisko. W swoim ruchu dookoła Centrum Galaktyki Syriusz zbliża się do Słońca i za 60 tysięcy lat minie je w minimalnej odległości 7,8 roku świetlnego; będzie wówczas świecił z jasnością −1,64m. Od 90 tysięcy lat jest on najjaśniejszą gwiazdą nocnego nieba, ale za 210 tysięcy lat jaśniejsza stanie się Wega.